Ακολουθώντας την περσινή συνήθεια, παραθέτουμε την επισκόπηση και τον σχολιασμό από τον Nick Pasx -αρθρογράφο του ηλεκτρονικού περιοδικού artcore- των πέντε πρώτων επεισοδίων του τέταρτου κύκλου της σειράς επικής φαντασίας Game of Thrones, η οποία είναι βασισμένη στην αντίστοιχη σειρά βιβλίων A Song of Ice and Fire του George R. R. Martin. Όσοι δεν έχουν δει τα περί ων ο λόγος επεισόδια, συνιστάται να απέχουν της ανάγνωσης, καθώς τα σπόιλερς θα σκάνε με τη συχνότητα που η λέξη "μονοπώλια" εμφανίζεται στον πολιτικό λόγο του Κομμουνιστικού Κόμματος. (σημείωση: δε θα μπορούσα παρά να επιλέξω την ίδια εισαγωγική φωτογραφία με πέρυσι, η οποία απεικονίζει τον άρχοντά μας, Ένταρντ Σταρκ, να λέει τον καιρό).
Άρυα και Σκύλος για True Detective!
Ξεκίνησε η 4η σεζόν του Game of Thrones. Χώρος για εισαγωγές και τα συναφή δεν υπάρχει. Πάμε κατευθείαν στο ψαχνό!
Αυτό που δεν προλάβαμε να δούμε στην προηγούμενη σεζόν στο τελευταίο επεισόδιο, είναι η κατάσταση του Οίκου Λάννιστερ στη μετά-Red Wedding εποχή. Παρακολουθούμε λοιπόν τον Τάιγουιν Λάννιστερ να λιώνει το σπαθί του Νεντ, δημιουργώντας έτσι δύο καινούρια καθώς και το κάψιμο ενός λυκοτόμαρου. Ο συμβολισμός είναι σαφής. Οι Σταρκ μας τελείωσαν, οπότε ήρθε η ώρα να εξαφανιστούν και τα απομεινάρια του συγκεκριμένου πάλαι ποτέ δοξασμένου Οίκου. Οι σχέσεις των Λάννιστερ μεταξύ τους μοιάζουν πιο τεταμένες από κάθε άλλη φορά. Από τον Οίκο των Λιονταριών απουσιάζει η ενότητα. Όλοι «τρώγονται» με όλους. Ο Τάιγουιν προσθέτει στη μαύρη λίστα του τον Τζέιμι, ο Τζέιμι όχι μόνο υπομένει στωικά τη χλεύη του Τζόφρυ, αλλά τα ακούει και από τη Σέρσεϊ (παρατηρήσατε ότι σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται «τα τσούζει»;) και όλοι αυτοί έχουν τον Τύριον γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Οικογένεια να σου πετύχει!
Τι κοινό έχουν όλοι οι παραπάνω; Είναι Λάννιστερ και αυτό από μόνο του αρκεί για να τους βάλει στο μάτι ο Όμπερυν. Το επεισόδιο εισήγαγε έναν καινούριο χαρακτήρα (τέτοιο φουριόζικο και αλλοπρόσαλο μπάσιμο χαρακτήρα είχαμε να δούμε χρόνια σε σειρά), τον πρίγκηπα Όμπερυν του Ντορν. Νότιος, νησιώτης, τέκνο της άμμου και της διονυσιακής μέθης, παιγνιώδης και φιλήδονος, ο Όμπερυν εκφράζει μια κοσμοθεωρία και μια αντιμετώπιση της ζωής αρκετά διαφορετική από εκείνη των περισσότερων ευγενών οίκων του Γουέστερος, όπως, καλή ώρα, εκείνος των Λάννιστερ. Αυτή η έντονη αντίθεση αποκτά ιστορικά προσδιορισμένα -και έντονα προσωπικά- χαρακτηριστικά, όταν πληροφορούμαστε ότι ο πρίγκηπας τρέφει βλέψεις εκδίκησης για τον θάνατο της αδερφής του, της Έλιας, που τα χρόνια της εξέγερσης το Βουνό, το κτηνώδες τσιράκι του Λιονταριού τη βίασε και την έκοψε στα δυο. Στην τελική, «οι Λάννιστερ δεν είναι οι μόνοι που πληρώνουν τα χρέη τους».
Στη συνέχεια, περνάμε στο μέτωπο της Νταινέρυς. Δεν έχουμε να σημειώσουμε πολλά, παρά μόνο την πρώτη ένδειξη ότι όσο μεγαλώνουν οι δράκοι τόσο πιο δύσκολο είναι να ελεγχθούν. Γεγονός απόλυτα λογικό, καθώς μιλάμε για πλάσματα παντοδύναμα και εκδικητικά από τη φύση τους. Ακολούθως, αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν στο Τείχος, όπου, από τη μία ο Τζον λογοδοτεί στη Νυχτερινή Φρουρά για τα γεγονότα πέρα από το Τείχος και από την άλλη, παρακολουθούμε την κάθοδο των Αγρίων. Δεν χρειάζεται να έχουμε διαβάσει τα βιβλία για να αντιληφθούμε ότι η σειρά «χτίζει» κάτι μεγάλο.
Τέλος, οφείλουμε να αναφερθούμε στο δίδυμο Άρυα-Σκύλος. Εκτός από το ότι κάνουμε πλάκα και θα θέλαμε να τους δούμε στη 2η σεζόν True Detective, παρατηρούμε ότι έχουν εξελιχθεί σε αγαπημένους χαρακτήρες των απανταχού φαν της σειράς. Το συγκεκριμένο αταίριαστο δίδυμο μας χάρισε μεγάλες στιγμές σε αυτό το επεισόδιο, καθώς μπαίνει σε μια ταβέρνα και σπέρνει τον όλεθρο. Ο Σκύλος δεν χαμπαριάζει πουθενά και παίρνει αμπάριζα κόσμο και κοσμάκη. Η Άρυα, η οποία στην αρχή μένει αμέτοχη, μπαίνει κι αυτή στο χορό και χορεύει όπως ακριβώς της είχε μάθει ο δάσκαλός της Σύριο στην πρώτη σεζόν. Μικρά, αέρινα βήματα την φέρνουν πίσω από τον εχθρό, τον οποίο με γρήγορα και θανάσιμα χτυπήματα εξουδετερώνει. Απολαυστικό κλείσιμο για το συγκεκριμένο επεισόδιο και συνάμα γεμάτο ερωτήματα για το αν η συμπαθέστατη μικρή του Οίκου Σταρκ θα περάσει τα όρια, θα συνεχίσει να σκοτώνει και θα βυθιστεί στο απύθμενο σκοτάδι που μόνο τα τέρατα κατοικούν. Κάτι σαν τον κόσμο του True Detective δηλαδή!
Ο βασιλιάς είναι νεκρός. Ζήτω ο βασιλιάς!
Το δεύτερο επεισόδιο της τέταρτης σεζόν επιβεβαίωσε τη ρήση που θέλει γάμο και θανατικό να πηγαίνουν μαζί στο Game of Thrones. Μετά το περσινό μακελειό του Red Wedding, που σόκαρε εκατομμύρια κόσμο, ήρθε η στιγμή για τον Purple Wedding, τον γάμο του βασιλιά Τζόφρυ δηλαδή.
Πριν αναφερθούμε στο κεντρικό συμβάν, ας θυμηθούμε τι άλλο είδαμε στο επεισόδιο αυτό. Είδαμε πρώτα απ' όλα χαρακτήρες που δεν είχαν εμφανιστεί στο προηγούμενο, όπως ο βασιλιάς Στάννις και η Μελισσάντρα, η οποία παρέδωσε στις φλόγες όσους αρνήθηκαν να δηλώσουν πίστη στον Κόκκινο Θεό της. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν και ο σερ Άξελ, ο αδερφός της γυναίκας του βασιλιά. Στο ίδιο πλαίσιο είδαμε την κόρη του Στάννις, που το προσωπάκι της αυλακώνεται από την οστρακιά, να ακούει το κήρυγμα της Κόκκινης Ιέρειας – ευτυχώς ο πατέρας της δεν ακούει τις προτροπές της θρησκόληπτης γυναίκας του ώστε να την... εξαγνίσει. Παρακολουθήσαμε επίσης τον Ρους Μπόλτον και τον μπάσταρδό του να ενημερώνουν τον ταλαίπωρο Θήον για τον θάνατο του αδελφού του στον γάμο, όπως και τον Τζέιμι, ενόσω προσπαθεί να συνηθίσει το βάρος του ξίφους στο αριστερό του χέρι, τον Τύριον να διώχνει μακριά τη Σέι, αντιλαμβανόμενος ότι είναι θέμα χρόνου να μην ανακαλυφθεί η παρουσία της – το έκανε για να την προστατέψει, αλλά εκείνη δεν το πήρε και τόσο θερμά. Είδαμε, τέλος, τον σακάτη Μπραν να βλέπει ένα αλλόκοτο όραμα μόλις ήρθε σε επαφή με ένα γουέιργουντ (αυτά τα πανάρχαια δέντρα με το κόκκινο φύλλωμα και τις τρομακτικές φάτσες χαραγμένες επάνω τους). Γνωρίζαμε ότι ο Μπραν είναι γουάργκ, ότι δηλαδή έχει την ικανότητα να γίνεται ένα με τον ανταρόλυκό του, όμως τώρα πληροφορηθήκαμε και τους κινδύνους που η κατάσταση αυτή ενέχει: εάν το παρακάνει, μπορεί να βυθιστεί παντοτινά σε μια άβυσσο λήθης, να παλινδρομήσει «αναντίστρεπτα» σε μια ασυνείδητη κατάσταση, όπου η διαρκής κατασπάραξη ζωικής σάρκας θα είναι το μόνο που θα έχει σημασία. Στο όραμά του, πάντως, είδε μεταξύ άλλων τον πατέρα του να ακονίζει το ξίφος του και δράκους να ίπτανται πάνω από την επικράτεια του Γουέστερος. Ας υποθέσουμε ότι αμφότερες οι σκηνές είναι από το παρελθόν. Ή μήπως όχι;
Και τώρα πάμε στο καλό. Πόσες σεζόν τώρα περίμενες να έρθει αυτή η στιγμή; Πόσο συχνά ευχόσουν ώστε το συγκεκριμένο ανώμαλο, αιμομικτικό μπασταρδοπαίδι που λέγεται Τζόφρυ Μπαράθηον να βρει έναν αργό και επώδυνο θάνατο; Ορίστε λοιπόν... Περιστερόπιτα, κρασί και τέζα. Το δηλητήριο έκανε τη δουλειά του και ο βασιλιάς που αγαπάμε να μισούμε κείτεται νεκρός. Ο θάνατός του έχει διπλό αντίκτυπο στους φαν της σειράς (και των βιβλίων βεβαίως βεβαίως). Από τη μία προσφέρει ικανοποίηση σαν γεγονός και μόνο. Η συγκεκριμένη μισητή φιγούρα και προσωποποίηση του σαδισμού φεύγει από τη μέση. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν υποφέρει ή έχουν χάσει τη ζωή τους από την κακία του (αποκορύφωμα ο αποκεφαλισμός του Νεντ Σταρκ). Από την άλλη λειτουργεί ανακουφιστικά για τον θεατή όσον αφορά τη ροή της σειράς καθώς έχει προηγηθεί ο Κόκκινος Γάμος και το ξεκλήρισμα της οικογένειας Σταρκ. Πόσες πίκρες πια να αντέξουμε; Ο θάνατος του Τζόφρυ εξισορροπεί τη ζυγαριά της θλίψης και του πόνου.
Ακολούθως, βγάζουμε το καπέλο στους δημιουργούς και τον Alex Graves, σκηνοθέτη του συγκεκριμένου επεισοδίου. Μοιάζει, αλλά μόνο εύκολο δεν είναι να παρουσιαστεί με τέτοια λαμπρότητα και έμφαση στη λεπτομέρεια ο γάμος του Τζόφρυ. Στο γάμο βρίσκονται μαζί οι περισσότεροι βασικοί χαρακτήρες της σειράς. Κάποιοι κάνουν τη βόλτα τους συζητώντας, άλλοι κάθονται και απολαμβάνουν το κρασί. Γενικά, ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο συνεχώς. Παρατηρήστε πως όλα λειτουργούν αρμονικά, δίχως να υπάρχει λάθος. Η κορύφωση χτίζεται αργά αλλά μεθοδικά, καμία σκηνή δεν χαραμίζεται. Ο καθένας βρίσκεται εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, συγχρονισμένος στην εντέλεια.
Επίσης, οφείλουμε να αναφερθούμε στην οπτική των δημιουργών και του Τζορτζ Μάρτιν, συγγραφέα των βιβλίων και σεναριογράφου του συγκεκριμένου επεισοδίου, όσον αφορά το θάνατο του Τζόφρυ. Ενώ θα μπορούσαν να φτιάξουν τη συγκεκριμένη σκηνή με γνώμονα την άποψη του κόσμου για τον Τζόφρυ (ποιός νοήμων άνθρωπος δεν θέλει να τον δει νεκρό;) και να «γλεντήσουν» τον θάνατό του, δεν το έκαναν. Προτίμησαν να δώσουν έναν δραματικό τόνο στο συγκεκριμένο γεγονός, δίχως να λησμονήσουν την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με το θάνατο ενός παιδιού. Ναι, αποτελεί το πιο σιχαμένο παιδί στον κόσμο. Είναι παιδί όμως. Η συγκεκριμένη οπτική μας ενθουσιάζει καθώς είναι γεμάτη ωριμότητα και αποδεικνύει σωστή αντιμετώπιση, ακόμα και για έναν από τους πιο μισητούς χαρακτήρες της σειράς. Έτσι, μπορούμε να αφουγκραστούμε τους λυγμούς της Σέρσεϊ, να διακρίνουμε τον πόνο που είναι σμιλεμένος στο σαν από πέτρα πρόσωπό της, καθώς συνειδητοποιεί ότι έχασε σε μια μόνο στιγμή και για πάντα τον βασιλιά, τον ανηψιό και τον πρωτότοκο γιό της:
Ποιο βλέμμα
δε θ' αντικρίσει πια ο ήλιος,
ποια να χτυπά
σταμάτησε καρδιά!
Σκλάβοι στα δεσμά τους
Το συγκεκριμένο επεισόδιο δεν είχε μεγάλες συγκινήσεις, αν εξαιρέσει κανείς τη δυναμική επανεμφάνιση του Μικροδάχτυλου, τον αποχαιρετισμό του Τύριον στον Ποντ και την εξαιρετικά αμφιλεγόμενη σκηνή του Τζέιμι και της Σέρσεϊ. Και προφανώς την Νταινέρυς.
Ο βιασμός (;) της Σέρσεϊ από τον Τζέιμι δίπλα απ' τον νεκρό βασιλιά, γιό και ανιψιό τους, του οποίου το αίμα δεν έχει κρυώσει ακόμα, αποτελεί για εμάς μια περιττή σκηνή. Είναι δημιούργημα των παραγωγών της σειράς και δεν απαντάται στα βιβλία. Κατανοούμε την προσπάθεια των συντελεστών της σειράς να δώσουν το απαιτούμενο δραματουργικό βάθος στους συγκεκριμένους χαρακτήρες, αλλά θα μπορούσαν να επιλέξουν μια διαφορετική, ή εν πάση περιπτώσει όχι τόσο προκλητική προσέγγιση.
Ακολούθως, ίσως να είμαστε οι μοναδικοί που καταχαρήκαμε το comeback του Άρχοντα Μπέιλις και μάλιστα με εμφατικό τρόπο. Ο Μικροδάχτυλος κρυβόταν πίσω από το σχέδιο φυγής της Σάνσα, την οποία τώρα έχει στην κατοχή του. Το ερώτημα είναι για ποιόν ακριβώς λόγο χρειάζεται το κορίτσι. Μη βιάζεστε να απαντήσετε. Ο Άρχοντας Μπέιλις ξέρει να παίζει το παιχνίδι στα (μικρο)δάχτυλά του όσο λίγοι, πράγμα που εξηγεί και στη Σάνσα: «Τα λεφτά αγοράζουν τη σιωπή ενός άντρα για λίγο καιρό. Ένα βέλος στην καρδιά το κάνει για πάντα.»
Από τις πιο τρυφερές και συγκινητικές στιγμές της σειράς, αποτελεί ο διάλογος του Ποντ με τον Τύριον στη φυλακή. Ο νεαρός ακόλουθος είναι ό,τι έχει απομείνει στον Τύριον. Όταν όλοι του έχουν γυρίσει την πλάτη, το μόνο που μένει είναι αυτή η υπέροχη, τρελή επιμονή του, που είναι αδύνατο να σε αφήσει ασυγκίνητο. Παρόλο που αρκετοί προσπάθησαν να τον εξαγοράσουν ή να τον στρέψουν ενάντια στον Τύριον, ο Ποντ δείχνει ότι σε αυτό το σύμπαν της εξαπάτησης υπάρχει τιμή, υπάρχουν αρχές, υπάρχει ελπίδα. «Δεν υπήρξε ποτέ πιο πιστός ακόλουθος από εσένα» του λέει ο Τύριον.
Είδαμε, επίσης, ένα ακόμη φινάλε επεισοδίου να αφιερώνεται στην Ντάνυ, η οποία προελαύνει στις αχανείς εκτάσεις της Ανατολής, έτοιμη να κατακτήσει το Μηρήν, τη μητρόπολη της ερήμου. Οποία έκπληξη, συνάντησε υψωμένα τείχη, μεγαλύτερα όμως από κάθε άλλη φορά. Όμως η επίδοξη βασίλισσα, και προς το παρόν Καλήσι των αλογαφέντων, δεν το έβαλε κάτω. Με δέκα χιλιάδες στρατό και αρκετούς άοπλους μαζί της, υπό τους ήχους της γνώριμης, πομπώδους μουσικής, απηύθυνε τη γνωστή πρόταση: «Σκλάβοι, ο πραγματικός εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών, είναι δίπλα σας, σας κρατούν αλυσοδεμένους σαν σκυλιά. Αυτούς πρέπει να μάχεστε, αυτούς δεν πρέπει πλέον να φοβάστε. Δεν έχετε τίποτα να χάσετε, όπως τόσοι άλλοι που βαδίζουνε λεύτεροι μαζί μου, ενώ ήτανε κάποτε σαν εσάς». Έχει ενδιαφέρον να δούμε την απάντησή τους. Θα το πράξουν; Θα τολμήσουν να διεκδικήσουν έναν τρόπο ζωής που ως τώρα τους είχε στερηθεί; Υπάρχει βέβαια το ρίσκο, προσθέτουμε εμείς, στην πορεία να αποδειχθεί πως αντάλλαξαν απλά τις αλυσίδες τους για καινούρια, αόρατα και ανθεκτικότερα δεσμά.
Οι κομπάρσοι και οι «Άλλοι»
Είναι γεγονός ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο αποτελεί το πιο αμφιλεγόμενο της σειράς έως τώρα. Παρακολουθήσαμε συζητήσεις επί συζητήσεων στο διαδίκτυο. Εντοπίσαμε σκληρή κριτική από τους φαν των βιβλίων, σκληρή γραμμή υπεράσπισης από τους φαν της σειράς με αποτέλεσμα να γεννηθεί το εξής ερώτημα: Υπάρχουν όρια στην τηλεοπτική διασκευή των βιβλίων “Game of Thrones”; Και αν ναι, ποιά είναι αυτά;
Η πρώτη σεζόν της σειράς-φαινόμενο αποτελεί πιστή μεταφορά του πρώτου βιβλίου. Σχεδόν όλα διαδραματίζονται όπως ακριβώς υπαγορεύει η πένα του George R. R. Martin. Στη δεύτερη σεζόν το μοτίβο αλλάζει και η μεταφορά γίνεται πιο «ελεύθερα». Οι δημιουργοί μπολιάζουν τη σειρά με νέα στοιχεία και δεν μένουν αυστηρά προσηλωμένοι στα βιβλία. Αυτό μας αρέσει. Η συνταγή πετυχαίνει, οι θεατές (ανεξαρτήτως αν έχουν διαβάσει τα βιβλία ή όχι) μένουν ικανοποιημένοι και όλα βαίνουν καλώς. Ώσπου φτάνουμε στο τέταρτο επεισόδιο της τέταρτης σεζόν, όπου για τον ένα απ' τους δύο γράφοντες αποτελεί ορισμό της φράσης «του πετάξαμε τα μάτια όξω».
Δεν σκοπεύω να αναλύσω επακριβώς τις αλλαγές που έγιναν. Δεν θα είχε και νόημα, ιδιαίτερα για κάποιον που βλέπει μονάχα τη σειρά και δεν τον ενδιαφέρει το βιβλίο. Κρατήστε αυτό όμως: Έγινε τέτοια διαφοροποίηση στην πορεία και την ιστορία των χαρακτήρων που δημιουργείται πρόβλημα όσο αφορά τη συνέχεια. Θα αντιληφθείτε αργότερα στη σεζόν πόσο τραγική ήταν η απόφαση των δημιουργών της σειράς να μαθαίνει ο Σνόου ότι ο Μπραν είναι ζωντανός. Αυτό από μόνο του (όσο παράξενο κι αν σας ακούγεται) ακυρώνει πολλές ενέργειες που θα γίνουν στην πορεία. Με λίγα λόγια, το τέταρτο επεισόδιο βασίζεται σε λίγα γεγονότα του βιβλίου, ο όρος «διασκευή» φαίνεται ανύπαρκτος καθώς αυτό που είδαμε ήταν προβληματικό και γενικά δεν «πατάει» πουθενά.
Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη τη συζήτηση περί διασκευής, διαφορών βιβλίων-σειράς κλπ., θα αντιληφθούμε ότι σαν επεισόδιο ήταν πολύ αδύναμο και κατώτερο των στάνταρ που μας έχει συνηθίσει το GOT. Θεωρώ στην καλύτερη βαρετό και στη χειρότερη εκνευριστικό να παρακολουθούμε στο μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου τις «ανούσιες» ιστορίες τριτοτέταρτων χαρακτήρων. Δεν ενδιαφέρουν σχεδόν κανέναν θεατή και είναι αδικαιολόγητος ο χρόνος που τους προσφέρεται στη σειρά. Όπως αδικαιολόγητο είναι ότι γίνεται ένας άτυπος διαγωνισμός για το ποιός είναι πιο σαλεμένος, πιο ψυχάκιας και πιο σαδιστής απ' τον άλλον. Το είδαμε με τον Τζόφρυ αυτό. Έφυγε απ' τη μέση και τώρα όλοι μισούμε τον Ράμσεϋ. Πολύ ωραία. Τι στο διάολο είναι αυτός ο τύπος στην καλύβα που πίνει κρασί απ' το κρανίο του Μόρμοντ; Και γιατί να εμφανίζεται τόσο πολύ στο επεισόδιο; Πιο βαρετή καρικατούρα ψυχάκια είχα να δω καιρό στην τηλεόραση...
Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο επικό φινάλε του επεισοδίου. Ατμοσφαιρικό και με υπέροχα σκοτεινά πλάνα από την Μισέλ Μακλάρεν (η σκηνοθετική της μαεστρία φάνηκε στο “Breaking Bad”). Το θέμα των Whitewalkers (οι «Άλλοι» όπως αναφέρονται στα βιβλία) το έχουν χειριστεί άψογα οι δημιουργοί της σειράς. Προβάλλονται ελάχιστα με αποτέλεσμα ο θεατής να μένει γεμάτος ερωτήματα και να αδημονεί για περισσότερα πλάνα που αφορούν τα συγκεκριμένα πλάσματα. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο από τη μία απαντήθηκαν κάποια ερωτήματα μας (που αφορούν τα μωρά που θυσιάζει ο Κράστερ) και από την άλλη γεννήθηκαν άλλα (που αφορούν τον «αρχηγό» των Whitewalkers, το αν γερνούν ή το πότε πεθαίνουν).
ΥΓ: Επειδή αν δεν κλείσω πικρόχολα το κείμενο δεν μπορώ, θεωρώ βιαστική την απόφαση των δημιουργών να αποκαλύψουν ποιοι κρύβονται πίσω από τη δολοφονία του Τζόφρυ ένα επεισόδιο μετά. Αφήστε λίγο τον κόσμο να ρωτάει και να ψάχνεται…
Hodor Unchained
Φτάσαμε στη μέση της σεζόν. Το 5ο επεισόδιο είχε απ' όλα. Όμορφους διαλόγους, ένταση, αποκαλύψεις, μάχη. Οι ρυθμοί από εδώ και πέρα θα ανεβαίνουν κατακόρυφα.
Θυμηθείτε λίγο πως ξεκίνησε η σειρά. Ο Τζον Άρρυν δολοφονείται και ο τότε βασιλιάς Ρόμπερτ Μπαράθηον ταξιδεύει στο Βορρά, ζητώντας τη βοήθεια του έμπιστου φίλου του Νεντ Σταρκ. Η σειρά συνεχιζόταν κι εμείς θεωρούσαμε δεδομένο ότι οι Λάννιστερ εμπλέκονται στη δολοφονία του τέως Χεριού του Βασιλιά. Άλλωστε, το γράμμα της Λάισα Άρρυν στην αδερφή της αυτό υποδηλώνει. Ώσπου πληροφορούμαστε ότι όχι μόνο δεν αποτελεί ευθύνη των Λάννιστερ η συγκεκριμένη δολοφονία, αλλά ότι πίσω απ' όλα βρίσκεται η Λάισα Άρρυν κατόπιν συνομωσίας με το Μικροδάχτυλο. Σοκ και δέος. Πρώτον γιατί αν κάτσετε και σκεφτείτε ψύχραιμα, θα συνειδητοποιήσετε ότι αυτό είναι το γεγονός το οποίο θέτει σε κίνηση τη σειρά. Δεύτερον γιατί τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Καταλαβαίνουμε (έστω και αργά) ότι οι στρατιές και τα χρήματα παίζουν μικρό ρόλο στη σειρά. Τι είναι πιο επικίνδυνο; Οι δράκοι και οι δέκα χιλιάδες στρατιώτες της Ντάνυ ή ένας μόνο άνθρωπος που παίζει σωστά το παιχνίδι του Θρόνου;
Ακολούθως, η Ντάνυ αποφασίζει να μην κατευθυνθεί προς το Γουέστερος αλλά να συνεχίσει την προσπάθεια της να κυβερνήσει στην Ανατολή. Βρίσκω λογικό να ξενέρωσαν αρκετοί θεατές που περιμένουν τη στιγμή που η Ντάνυ θα κάνει στάχτη τα Επτά Βασίλεια και έχουν αρχίσει να κουράζονται από την εμμονή της να ελευθερώσει ότι σκλάβο υπάρχει. Ακόμη, τα κωμικά στοιχεία του επεισοδίου αφορούν την προσπάθεια της Μπριέν να ελευθερώσει από τον όρκο τον Ποντ ώστε να συνεχίσει την αναζήτηση της Σάνσα μόνη της. Φαινομενικά αταίριαστο δίδυμο, στην ουσία όμως μιλάμε για δύο χαρακτήρες που αποτελούν ο ένας καθρέφτη του άλλου, καθώς η αίσθηση καθήκοντος που τους διακρίνει αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό τους.
Μεταφερόμαστε στην καλύβα του Κράστερ όπου γίνονται πράματα και θάματα. Ο Σνόου με τη βοήθεια των αδερφών του από τη Φρουρά, ορμάει με μανία στους στασιαστές και σπέρνει τον όλεθρο. Η Μακλάρεν που αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία δείχνει να το απολαμβάνει. Κοφτά πλάνα, γρήγορο μοντάζ, συναρπαστικές μάχες σώμα με σώμα. Αποκορύφωμα ο θάνατος του αρχηγού των στασιαστών, όπου ο Σνόου τον διαπερνά με το σπαθί από το πίσω μέρος του κεφαλιού στο στόμα. Υπέροχο και γεμάτο βία πλάνο, δίνει σε ένα μισητό χαρακτήρα το κατάλληλο τέλος. Και να ήταν μόνο αυτά.. Ταυτόχρονα, οι σκηνές του Μπραν κατορθώνουν να σε σηκώσουν απ' τη θέση σου. Όταν όλα δείχνουν ότι θα έχουν μοιραία κατάληξη, ο μικρός το παίρνει πάνω του. Όντας warg χρησιμοποιεί την ικανότητα του για να μπει μέσα στον Χόντορ και να τον ελέγξει. Έτσι αρπάζει τον Λοκ, τον σηκώνει στον αέρα και του τσακίζει το λαιμό. Hodor Unchained. Ηδονή.
Επεισόδιο με καλό ρυθμό, στο οποίο συναντάμε κάποιους απ' τους αγαπημένους χαρακτήρες μας να δίνουν πόνο. Τι άλλο να θελήσει κανείς; Πολλά! Game of Thrones είναι αυτό... Αναμένουμε με αγωνία τη συνέχεια.
